کافور

قبل از این آیه (غزل غزل­های سلیمان، 1:14) نیز واژۀ عبری kopher آمده که تا یکی دو قرن قبل آن را در انگلیسی به camphire یا camphor ترجمه می­کردند و گمان بر این بود که همان کافور عربی و فارسی است. در تاریخ طبری آمده است که لشکریان اسلام کافور را از ایران، که به روایت شاهنامه مصرف کافور در آن بسیار متداول بود، به عربستان بردند و از این روی، در عهد عتیق چنین کافوری را در سرزمین­های مصر و فلسطین نمی­شناخته­اند. با توجه به نکتۀ بالا و این که حکیم یونانی، Dioscorides، در رسالۀ علوم طبیعی نام kufros را برای گیاه حنا به کار برده است، امروزه واژۀ kopher در تورات و کافور در قرآن را گیاهی از جنس Lawsonia و متعلق به خانوادۀ Lythraceae می­دانند که در انگلیسی henna و در عربی و فارسی حنا نامیده می­شود و در مصر و فلسطین قدیم علاوه بر استفاده از برگ آن برای رنگ، از گل خوش­رنگ و بوی آن نیز برای عطرآگین کردن استفاده می­کردند. واژۀ قرآنی کافور را در آیۀ 5 از سورۀ 76/انسان، ”بى‏گمان نیکان در بهشت از جامى آمیخته با کافور مى‏نوشند،“ همان گُل حنا می­دانند که شراب بهشتی با گُل خوشبوی آن آمیخته است. به این ترتیب، احتمال می­رود که در گذشتۀ دور حنا یا عطر و روغن آن را کافور می­نامیده­اند، ولی بعداً بر اثر ارتباط و مراوده با ایرانیان از این نام برای کافور ایرانی استفاده کردند که اهمیت دارویی داشته است. بهرام گرامی- گیاهان تورات- نشریه ایران نامه- سال بیست و هشتم، شماره ۲، تابستان ۱۳۹۲