ايرانيان باستان، درخت هميشه سرسبز مورد ( مورت ) را نشانه يا تجلي خدا مي دانسته اند و از آن به عنوان درخت اهورا مزدا ياد و از شاخه هايش در مراسم ديني استفاده مي کرده اند. ضابطي جهرمي، احمد؛ (1389)، پژوهش هايي در شناخت هنر ايران، تهران: نشر ني، چاپ اول.
مورد، واژۀ فارسی با تلفظ murd، درختچهای است همیشه سبز از جنس Myrtus، متعلّق به خانوادۀ Myrtaceae یا تیرۀ موردیان که در انگلیسی myrtle نامیده میشود. گیاه مورد را الهی و مقدس میدانند. در اشعیا (41:19 و 55:13)، خداوند وعده میدهد که در زمین بایر، بهجای خار، مورد و دیگر درختان خواهد رویاند در شعر قدیم فارسی نیز زلف و موی خوبان را به شاخ و برگ همیشهسبز و تیرهرنگ و خوشبوی آن تشبیه کردهاند، آستین بگرفتمش گفتم که مهمان من آی مر مرا گفتا به تازی مورد و انجیر و کلوخ، در توضیح چیستان بالا باید گفت که در عربی، مورد را آس، انجیر را تین و کلوخ را مَدَر مینامند و بنابراین، مورد و انجیر و کلوخ برابر با آس + تین + مَدَر یا روی هم به معنی آستینم را پاره مکن است. ).“ بهرام گرامی- گیاهان تورات- نشریه ایران نامه- سال بیست و هشتم، شماره ۲، تابستان ۱۳۹۲