بذر گل مغربی (20 عددی) Oenothera biennis
گیاهی دارویی و زینتی، دو ساله، پوشیده از تار، به ارتفاع تا 2 متر و دارای برگ های بزرگ، ساده، متناوب با کناره دندانه دار و موج دار است. گل هایی درشت، قیفی شکل، به رنگ زرد روشن و غالبا معطر دارد.
خواص درمانی گزارش شده از گل مغربی: ضد آلرژی، ضد تصلب شرائین، ضدالتهاب، ضدسرطان، قابض، ملین، کاهش دهنده کلسترول، کاهش دهنده پرفشاری خون، آرام بخش، مغذی (تأمین کننده ی اسیدهای چرب ضروری بدن) و وازودیلاتور (گشاد کننده رگ ها) است.
ترکیبات شیمیایی گل مغربی
دانه های گیاه گل مغربی حاوی ۱۴ درصد روغن ثابت به نام «اوی نینگ پرایم روزاویل» یا OEP است. این روغن ۵۰ تا ۷۰ درصد سپس لینولئیک اسید و ۷ تا ۱۰ درصد سیس گامالینولنیک اسید (GLA) در خود دارد. گل مغربی در شرایط سنی و آب و هوایی مختلف، دارای مقادیر مختلفی از GLAاست. همچنین در این گیاه ترکیب سیس ۶ و ۹ و ۱۲ اوکتاتری انولیک اسید وجود دارد. ترکیبات دیگر این گیاه شامل مقادیر کمی اولئیک، پالمتیک و استئاریک اسید، استروئیدها، کامپسترول و تاسیتوسترول می باشد.
ترکیبات و اثرات درمانی روغن دانه گیاه
ترکیبات و اثر درمانی روغن دانه گل مغربی
دانه گیاه گل مغربی از تیره اوناگراسه دارای ۱۵ تا ۲۰ درصد روغن قابل استخراج است. جمع آوری آن، چون از طرفی دانه ها در دوران رسیدن میوه کپسولی گیاه دارای مواد روغنی کافی می گردند و از طرفی دیگر چون کپسول ها پس از رسیدن، باز می شوند و دانه ها از آن بیرون ریخته می شوند از این نظر بهره برداری از دانه به منظور استخراج روغن، به سختی صورت می گیرد.
وجود توکوفرول ها (tocophe rols) (ایزومرهای α ، β ، γ و δ و در بین آن ها، نوع γ بیش از همه است) که مقاومت نسبی روغن خام را در مقابل اکسید شدن باعث می گردد، در آن مشخص شده است به علاوه دارای استرول های مختلف مانند بتا- سیتوسترول (β- sitosterol) می باشد. لازم است بدانید که، تاکنون عوارضی از مصرف خوراکی روغن گل مغربی دیده نشده است. از سال 1970 این روغن روزانه هزار تن در کشورهای مختلف استفاده می شود که تاکنون هیچ شکایتی از عوارض آن گزارش نشده است.
اثرات فارماکولوژیکی روغن دانه گل مغربی
ارزش روغن اوناگر ، به علت خاصیت خشک شونده آن (seccativite) و وجود اسید گاما – لینولنیک در آن است. در این روغن، عوامل فراهم آورنده بیوسنتز پروستاگلاندین (prostaglandines) نیز وجود دارد.
آزمایش های اولیه بر روی روغن اوناگر، در مورد تاثیر آن در دستگاه هضم از سال ۱۸۷۹ میلادی آغاز شد و به تدریج این بررسی ادامه پیدا نمود و محقق گردید که این روغن دارای فاکتورهایی است که موجبات تسهیل رشد و نمو را فراهم می سازد که خود باعث می شود مصرف آن در نارسایی تغذیه، توصیه گردد. به علاوه دارای اثر رفع التهاب های مزمن در آرتریت – روماتوئيد (arthrite rhumatoide) می باشد.
مصرف روغن اوناگر در معتادین به مشروبات الکلی در دوران کاهش دادن یا ترک آن و همچنین در دوران مسمومیت از آن، نتایج خوب ظاهر می نماید. روغن اوناگر، در تصلب مغز و نخاع (scle roseen plaque) که در آن، نقاط متعددی از این مراکز، تصلب پیدا می کنند مفید واقع می شود. مقدار مصرف آن در این بیماری، کپسول های محتوی 400 میلی گرم روغن، مخلوط با روغن ماهی (Maquerau، Cabillaud …) است.
در استعمال خارج، برای رفع خشکی پوست، مخصوصا خشکی طبقه مالپیگی، می توان از آن به صورت مالیدن بر روی پوست بدن، استفاده به عمل آورد. بررسی های جدید نشان داده است که روغن اوناگر، نتایج قابل توجه در درمان پسوریازیس (psoriasis)، ظاهر می کند و این براثر غیر طبیعی شدن نسبت مواد لازم، جهت بیوسنتز پروستاگلاندین (انواع E و F) پیش می آید.
از روغن اوناگر، جهت درمان بیماری های جلدی مختلف، تهیه فراورده های زیبایی و همچنین برای موارد مختلف در صنعت، استفاده به عمل می آید. مقدار مصرف این روغن جهت درمان دیابت، نارسایی های ناشی از عمل سلول های کبد و غیره، 1.2 گرم برحسب هر کیلوگرم وزن توصیه شده است.
هنوز نظری ثبت نشده
اولین نفری باشید که نظر میدهید
ثبت نظر